در همهجای دنیا رسم چنین است که افراد خانوادهی پسر به
خواستگاری دختر میروند، اما در قریهی ابیانه قضیه برعکس است. موقعی که دختری پسری را پسندید، مادر دختر به خواستگاری داماد میرود و چون جریان آشنایی پسر و دختر جوان قبلا صورت گرفته، موضوع خواستگاری که به لهجهی محلی «دینه» گفته میشود بهسادگی برگزار میگردد./ خرید لوازم خانه به عهدهی زن است و مرد از زن پل توجیبی میگیرد و کوچکترین دخالتی در امور خانواده ندارد./ هیچ خانوادهای در ابیانه بیش از سه فرزند ندارد. شعار زن ابیانهای این است «فرزند کم ولی باتربیت و تحصیلکرده» خود من که بیش از ده سال ازدواج کردهام بیش از دو فرزند ندارم.به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، در روزهای نخست بهمن ۱۳۴۶ محمد دهقانی و اصغر گلیزاده دو تن از خبرنگاران مجلهی «زن روز» برای تهیهی گزارش یک دهکدهی پیشرو را انتخاب و به آن سفر کردند؛ «ابیانه»، جایی که به توصیف آنان «
زنان بر آن
حکومت میکردند» آن هم در حالی که زنان در پایتخت برای گرفتن هر حق کوچکی باید مدتها میدویدند. مردمان این ده به حدی طرفدار حقوق زنان بودند که در آنجا دبیرستان
دخترانه وجود داشت، اما پسرهایش برای تحصیل در مقطع دبیرستان باید به
روستاهای مجاور میرفتند. این روستا برق و آب لولهکشی داشت و مردم آن رسمی داشتند که شاید هنوز هم نه در ایران که در کل دنیا چندان جا افتاده نیست؛ دختران از
پسران خواستگاری میکردند. نکتهی بسیار جالبتر اینکه در آن روزگار که هر خانوادهی ایرانی کمتر از شش هفت فرزند نداشت، مردمان ابیانه طرفدار فرزند کم بودند و بیش از سه فرزند نداشتند. سخن کوتاه آنکه این روستای پیشرو و در عین حال سنتی به گواه این گزارش در آن روزها سه هزار نفر جمعیت داشت در حالی که بر اسا المستورALMASTOOR...
ادامه مطلبما را در سایت المستورALMASTOOR دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : almastooro بازدید : 23 تاريخ : سه شنبه 10 بهمن 1402 ساعت: 17:44